اشعار

بر شانه دارد بیـرقِ شـاهِ خـراسـان را            با هر نگاهش می‌کند تصویر باران را

از کودکی حکـمِ ولایش می‌شود اِمضا            در خردسالی می‌کند او کارِ مردان را

هـمراهِ عـالِـم‌ها عَـوالِـم می‌شود خـیـره            وقتی به منبر می‌کـند تدریس ایمان را

دور از مدینه می‌شـود شاهِ غـریب امّا            با بودنِ او شهـر دارد بویِ سلـطان را

مانندِ زهـرا مادرش تـفـسیرِ کـوثر بود            با خطبه‌هایش زیر ُو رو می‌کرد میدان را

دار ُو ندار و دلخوشیِ شاهِ دلها اوست            با یک سفارش می‌کند مَست این خُماران را

قبل از مُحـرّم پهن کرده سفـرۀ روضه            او غسل خواهد داد امشب چشم‌هامان را

در کـاظـمـینِ او دلِ تـنگـم حـسینی شد            با روضه‌هایش جستجو کردیم جانان را

بسته‌ام دل را به آقایی که خیلی آشناست            حامی اِبنُ السبیل و یاورِ هر بیـنواست

نهمین خورشیدِ تابان ست در عرشِ خدا            نهـمین آئیـنه‌دارِ حضرت خیرالوراست

نامِ زیبایش محـمّد، کـینه‌اش باشد جواد            این پسر نورِ دو چشمانِ علی موسی الرضاست

مدحِ او گفتن لیاقت خواهد ای اهلِ هنر            هر چه در وصفش بگویم مطمئناً که رواست

من دخیلش می‌شوم بلکه گره را وا کند            حضرت بابُ‌الکرم در انتظارِ یک گداست

هرچه دارد می‌دهد بر سائلِ درمانده‌اش            بسکه این آقای خوبیها فقط مشگل گشاست

غـیرتی بی‌انتها دارد به زهـرا مادرش            قلبِ حسّاسش مریدِ حضرت خیرالنساست

کـوثـرِ دوّم لـقـب دادنـد بـر او اهلِ دل            بر امام هشتمین هم نور چشم و هم عصاست

بذل و بخشش می‌کند بر هر ز پا افتاده‌ای            سائل اینجا راحت ست از بسکه او بی‌ادّعاست

هر چه می‌خواهی بخواه امّا بدان که حاجتِ            گریه‌کُن‌های حسینی یک براتِ کربلاست

هرکه راهی در حریم خلوت اسرار داشت           دل بُرید از ماسوا، سر در کمندِ یار داشت

چند روزه نوبت هر کس به پایان می‌رسد           ای خوش آن رهرو که ره در خلوت اسرار داشت

در پــنــاه هـمّـت و در پــرتــو آزادگــی           راه حُرّیت سپرد و شـیوۀ احـرار داشت

من غـلام هـمـت آنـم که از روزِ نخست           افـتخـارِ دوسـتی با عـترتِ اطهار داشت

جان گرفت از عشق سلطان سریر ارتضا           ور گرامی داشت جان را از پی ایثار داشت

پیرو هشت و چهار آمد، نشد از واقفـین           چون به قول خاتم پیغمبران اقرار داشت

مدفـنِ پـاکِ رضا را کـعـبـۀ امـید یـافـت           بر رضا و نسل پاکش التجا بسیار داشت

جز رضا عهد مودّت با کسِ دیگر نبست           جز جواد از هر چه گویی بگذر و بگذار داشت

تا جـمال شـاهـد ما در حجـاب غیب بود           ادعـای صدق ما را مدعی انکـار داشت

کیست این مهر جهان‌آرا که چون آباء خویش           جلوه‌ها نور جمالش از در و دیوار داشت

کیست این سرو سَهی بالا کز استغنای طبع           لطف و احسان و کرم بود آنچه برگ و بار داشت

یک طرف خیر کثیر فاطمه میراث بُرد           یک طرف خُلق عظیم احمد مختار داشت

مظـهـر تـقـوا و قُـدس و مـطـلع اَللهُ نور           نور علم و معرفت از حیدر کرّار داشت

مطلع الفجر حـقیقـت آشکـارا شد از این           لیلة القدری که مخفی ماند و بس مقدار داشت

نازپروردی که شب‌ها تا سحر شمس الشموس           در کـنـار مهـد نازش دیدۀ بـیـدار داشت

جـلـوۀ حُـسن خـدادادش تـجـلّـی تا نمـود           بُرد از آئـیـنۀ دل‌ها اگـر زنـگـار داشـت

خود خداوند فضیلت بود و بهر کسب فضل           در حریم قدس او «فضل بن شاذان» بار داشت

خوشه‌چین خرمن فیضش «ابو تمّام» هم           این حقیقت را به اِمداد سخن اِشعار داشت

آن دل‌آگاهی که با ظلم و ستم پیکار کرد           دشمن از بی‌دانشی با او سر پیکار داشت

آزمون حضرتش را کرد دستاویز خویش           آزمونگر «پور اکثم»، تا چه در پندار داشت

شوربختی بین که کرد از تیره‌رایان محفلی           قصد شوم خویش را هم مخفی از انظار داشت

بود آن دانای راز، آگاه که قاضِی‌القُضاة           با نهـاد و نـیّـتی ناپـاک استـفـسار داشت

چیست حکم آن‌که مُحرم بود و قتل صید کرد           لعل لب بگشود و در پاسخ چنین اظهار داشت:

کُشت از راه خطا، یا عمد؟ در حِلّ یا حرم؟           بنده یا مولی؟ پشیمان بود یا اصرار داشت؟

بسته بود احرام حج یا عمره؟ شب یا روز بود؟           جهل بر او چیره شد یا علم بر این کار داشت؟

خردسالی بود وین صید نخستش بود؟ یا           سالخورده بود و زین پرونده‌ها بسیار داشت؟

از همه بگذشته، کوچک یا بزرگ از وحش و طیر           با کدامین صید آن صیّادِ مُحرم کار داشت؟

هر یک از حالت حکمی خاص دارد پس بگو           در چه حالت مُحرم مد نظر آن کار داشت

چون رسید این‌جا سخن « یحیی بن اکثم» شرمگین           با چنان فضل و کمال از دانشِ خود، عار داشت

خیز تا بر کلک آن نقاش جان افشان کنیم           کاین همه نقش عَجَب در گردش پرگار داشت

بر در این روضه «رضوان» مژدۀ «طوبی لکم«           از پی عرض ارادت عرضه با زوّار داشت

باید این‌جا با کمال معرفت شد عذرخواه           هم سرشک توبه هم تسبیح و استغفار داشت

باید این‌جا حلـقۀ بابِ شفـاعـت را گرفت           سر به زیر از شرمساری، رویِ دل با یار داشت

باید این‌جا چون اباصلت از سویدای ضمیر           گاه ذکر «یا جواد» و گاه «یا غفّار» داشت

باید این‌جا چنگ زد بر دامن أمَّن یُجیب           منتظر بود و به مضطرّ حقیقی کار داشت

گر چه ما امروز محروم آمدیم اما شفق           ای خوشا آن‌کس که فردا وعدۀ دیدار داشت

ای ریـخـتـه نـسـیـم تو گـل‌های یاد را            سـرمـسـت کرده نـفـحـهٔ یاد تو باد را

افـراشـتـه ولای تو در هـشت سالـگی            بـر بـام آســمـان، عَـلَـم دیـن و داد را

خورشید، فخر از آن بفروشد که هر سحر            بــوســیــده آســتــان امــام جــــواد را

خورشیدِ بی‌غروب امامت که جود او            آراســتــه‌سـت کــوکــبــهٔ بــامــداد را

جـود و سخا جـواز تداوم از او ستاند            تــقـــوا از او گـرفـت ره امــتــداد را

آن سر خط سخا که به جود و کرم زده            بـر لـوح آسـمــان رقــم اعــتــمــاد را

بـی‌رنـگ کـرده بـد دلـی دشـمـنان او            افـسـانــهٔ سـیــاه‌دلـی‌هـای «عــاد» را

تنگ است دل به یاد امام زمان، مگر            بـوئـیـم از امـام نُـهـم عــطــر یــاد را

وقتی که نیست گل ز که جوییم جز نسیم            عـطـر بـهـارِ وحـدت و باغِ وِداد را؟

جز آسـتان جـود و سخـایت کجـا برم            این نـامـهٔ سـیـاهِ گـنـاه، این سـواد را؟

بی‌یاری شفاعت تو چون کشم به دوش            بـار ثــواب انـدک و جــرم زیــاد را؟

خـط امان خویش به ما ده که بشکـنیم            دیــوارِ امـتـحــانِ غــلاظ و شــداد را

ای آنکه هرگز از درِ جودت نرانده‌ای            دلــدادگــان خــسـتــه دلِ نــامُــراد را

بگـذار تا به نزد تو سازم شفـیع خـود            جـدت امـام سـاجـد، زیـن الـعـبــاد را

تا روز حشر یار غریبی شوی که بست            از تــوشــهٔ ولای تـو زادالـمــعــاد را

بُـرونِ در بِـنـه این‌جـا هـوای دنـیا را            درآ به محـفـل و برگیر زاد عـقـبا را

بـگـیـر سـاغـر پُـر از مـیِ ولایت را            گذار بر دگران خوان « منّ و سلوی» را

به زیر سایۀ نخـلی نشین که پرتو آن            به زیر سایه گرفته‌ست نخل طوبا را

درآ به وادی ایمن که نخل طور این‌جاست            بـیـار دیـدۀ پــاک و نـگــر تـجــلّا را

بــیـا در آیــنــۀ طـلـعـتِ امــام جــواد            بـبـیـن هـرآیـنـه انـوار حـق‌تـعـالی را

بخواه هر چه که خواهی مراد خود ز جواد            بخواه حاجت و بشنو ندای بُـشری را

شـفـیع ساز به درگـاه حـق، امام نُهُـم            جـواد، نـوگُـلِ بـاغ عـلـیِ مـوسـی را

تقی که دوخـته خیاط لم‌یـزل از لطف            به قـد سـرو رسـایش لـبـاس تـقـوا را

به غیر نخلِ امامت به بـوستانِ وجود            نــیــاورد بَــرِ آرامــش و تـــســلّا را

به مسکینی قناعت کرده بودم کرد سلطانم           امیـرم چون اسـیرِ طُرِّۀ گـیسویِ جانـانم
فـقـیرِ دیـدنِ کـویِ نگـارم که پـریـشانـم           همه دنبالِ دیوانند و من مجنون و دیوانهَ م

اگر دیـوانۀ کویِ تو باشم بهتر است آقا
کسی از عاشقی دَم می‌زند که نوکر است آقا

تو ما را زیرِ بال و پر گرفتی و پَری دادی           غلامت بودم آقاجان مدالِ مِهتری دادی
سرم انداختم پائین تو در سرها سری دادی           به شاعر با نگاهت قدرتِ جادوگری دادی

نَه زیبایم نَه خوش آوا ولی می‌خوانَمت آری
اگر من دوستت دارم تو حتماً دوستم داری

صدایم در نمی‌آیـد مگر در مدحِ مولایم           به عزّت می‌رسم چون در حرم مجنون و شیدایم
نشـسته نامِ زیـبایِ رضا بر رویِ لبهایم           غـلامِ کویِ سلطانم که در افـلاک آقـایم

همین که گفتم از دُردانه‌اش دُر در کلامم ریخت
اگر مَستم خودِ ساقی شرابش را به کامم ریخت

منم مستِ علی موسی‌الرضا پابستِ این دربار           غلامی از غلامانِ علی سلطانِ مردم دار
به عشقِ مرتضی آخر سرِ من می‌رود بر دار           دو عالَم چرخِ گردون است و حیدر نقطۀ پرگار

مریدِ آل و ایلِ مرتضی هستم خدا را شکر
شهیدِ گفتن از اِبنُ الرّضا هستم خدا را شکر

هزاران بار از جودِ جوادِ ابن الرضا گفتم           به هر که مدحِ او خواند از تهِ دل مَرحباٰ گفتم
نمی‌دانم چرا در کاظمین از کربلا گفتم           به هر جا یاحسین و در حرم جانم رضا گفتم

الهـی شکـر از روزِ تـولّد کـاظـمیـنی‌ام
نظر بر من جوادِ ابن الرضا کرده حسینی‌ام

تمامِ سال گـفتم یا حـسین این آخرِ سالی           رفـیقـانم حرم هستـند اما جایِ من خالی
به پا کردی میانِ سینۀ عاشق چه جنجالی           شنیدم پیشِ چشمِ مادرت در کنجِ گودالی

مناجاتی به رنگِ خون شد از لبهایِ تو جاری
تو از چشم انتظارانِ وصالِ رویِ دلداری

امام مستجاب الدعوه، دلها را هوایی کن            نوای از نفـس افـتادگان را نیـنوایی کن

مرا بر سفرۀ احسان خود بنشان تمام عمر            ولی ذکر لبم را یا علی موسی الرضایی کن

بیا از کودکی مثل مسیح و حضرت یحیی            فقط بر سرزمین قـلبها فـرمانروایی کن

کسی از آستانت دست خالی بر نمی‌گردد            مرا مشمول اقیانوسی از حاجت روایی کن

شبیه کشتی طـوفان زده درگـیر گـردابم            تو سکان دار این کشتی بمان و ناخدایی کن

جواد اهل بیتی و جوانی وقت رفتن نیست            بمان و بیشتر از اهل عـالم دلربایی کن

تو راز نُه فلک را فاش کردی با کراماتت            پس از این هم جهان را غرق نور وروشنایی کن

تو راز «کُلُ ارضٍ کربلا» را خوب میدانی            زمان را کاظمینی کن، زمین را کربلایی کن

لطف تو بی‌واسطه، دریای جودت بی‌کران            عـالـمی از فهـم ابعـاد وجـودت نـاتـوان

صورت و سیرت، نه اصلاً عمرت از مضمون پر است            ماه گندمگون! غریب خانه! مولای جوان!

چاه‌های خشک با دست تو جوشان می‌شدند            ای نگاهت مثل چشمه! ای دلت آتشفشان!

روز حسرت هیچ‌کس حسرت نخواهد خورد تا            بخـشـش ابن‌الـرضایی تو بـاشد در میان

داسـتان عـمـر تو کـوتـاه بود امـا نـبـود            لحظه‌ای تاریخِ نور از ردّ پایت بی‌نشان

یـوسـفی اما عـزیز خـانه‌ات هم نـیـستی            یا سلیمانی که شأنش را نمی‌فـهمد زمان

دوستانت بی‌وفایی... دشمنانت خون دل...            آشنای طعنه‌ای از کودکی... از این و آن

نامتان را شیعیان گاهی به قصد... بگذریم            ما چـنین گـفـتیم تا وا شد دهـان دیگران

از قضا من هم جواد بن الرضایم گرچه باز            بین ما فرق است مولا از زمین تا آسمان

در حـریمت یافـتم شورِ صداقت بیشتر            آمـدم انــدوخــتـم حُـبِّ ولایت بـیـشـتـر

مایه ای اصلاً نبود ای نهمین سالارِ عشق            من گرفـتم زیرِ پاهای تو قـیمت بـیشتر

هر چه افتاده شدم افـتاده‌تر بر خاکِ تو            پیش این مردم گرفـتم باز عزّت بیشتر

آخرین باب الحوائج دست من باشد دراز            یک عطایی کن بگیرم حسِّ رحمت بیشتر

عشقِ بر سائل خصیصه شد برایت یا جواد            شاهدم در خانه بر لطف و عطایت بیشتر

هرکسی که دل دهد بر تو دلت را می‌دهی            این چنین شد بین تو با من رفاقت بیشتر

هر کجا ماندم مدد کن جانِ بابایت رضا            از تو می‌خواهم به هر بُرهه حمایت بیشتر

هر کسی جای دگر رفت و ز بابت دور شد            در جهـان باید بپـردازد غـرامت بیشتر

نامۀ اعـمالِ من پُر از تـباهی شد ببـین            در جزا از من بفـرمایی شفاعت بیشتر

داشتم لکـنت زبان و محضرت تا آمدم            باز شد قـفـلِ بیان و شد بـلاغـت بیشتر

بی‌تو می‌بـازم تـمـامِ زندگانی را یـقـین            دوست دارم یابن زهرا من ضیافت بیشتر

می‌شـناسند تو‌ را اهـلِ ولا اِبنِ ‌رئـوف            می‌رسد از درِ این خانه عطا ابن رئوف

بابِ حاجاتِ خلایق شدنت شُهـره شده            پس دخیل اند همه شاه و گدا ابن رئوف

تو«جوادی» و کرم از کرمت بُهت زده            وَ تَـصّدق بـده در راهِ خـدا ابن رئوف

قسم ت می‌دهم امشب به غریب الغربا            نظری! نائبِ بر حقِّ رضا ابن رئوف

نهمین آینه‌ای!پاک و زلالی چون رود            پاک کن، پُر شدم از جرم و خطا ابن رئوف

کوهی از درد شدم منتـظرِ یک نگهـم            با نگـاهی بـده دارو و دوا ابن رئـوف

اسمِ زیبایِ تو مضمونِ غزلها شده است            می‌نـویـسـند تـمـامِ شـعـرا ابـن رئـوف

صـله‌ای آخـرِ مـدّاحیِ من لـطـف نـمـا            اهلِ این روضه رسان کرببلا ابن رئوف

نعـمتِ اشک بـده تا بـشـوم پُـر روزی            بده بر حال دلم شور و نوا ابن رئوف

ای وجودت جود را معـنا جواد            ای مـریـد لطف تو دسـت مراد
نـورِ مـهـرت دائـمـا در ازدیـاد            خـانـه‌ات شد قـبـلهٔ خـیرُ الـعـباد

هرچه خوبی هست بِه از آن کنی
سائـلـت را سیر نه اعـیان کـنی

نیست چون تو بنده و بنـده‌نـواز            سایه‌ات خورشید نه خورشید ساز
سـفـره‌دارِ عـالـمی، عـالـم نیـاز            سیزده معصوم هستی در طراز

بر سریرِ عشق فـرمان می‌دهی
داده حق دندان تو هم نان می‌دهی

ای چو جدّ اطهرت شمس هدی            درد ما هـسـتـیم ای دسـتـت دوا
حـرز تـو سُـکّـان امـن هـر بـلا            کرده نـامت کـارِ لاحـول و ولا

گر کمی از لطـفـتان معـنا شود
قـطره از یـمن هـمان دریا شود

گـر گه ما مسـتـیم از پـیـمانه‌ات            کـفـر ایـمـان شد اگر از دانه‌ات
دست مافوقی است در کاشانه‌ات            چون رضا گردیده خانِ خانه‌ات

کاسه و دست دل و باب المـراد
یـا تـقـی و یـا مـحـمـد یـا جـواد

آنکه تا کویت خیالش رفته است            داده‌ای بـال و وبالش رفته است
هرکه در راه تو مالش رفته است            از حریمت رزق سالش رفته است

آنقـدر کرده رضایت بر تو نـاز
پرچمت بر طوس شد در اهتزار

ای حجره‌ات غریب‌ترین جای این جهان            در قتلگاهت، آه کسی نیست روضه‌خوان

جز مادری جوان که ز جان آه می‌کشد            هنگـام دست و پا زدنت با قـدی کـمان

بغـداد شد مـدیـنـه و مـردی که باز هـم            در خـانه‌اش ز کـیـنه هـمخانه داد جان

جعده است اُمّ فضل و تو هم مجتبی ولی            آن پست‌تر از این و تو مظلوم‌تر از آن

آه از تـنـی که زیـر شـررهـای آفـتـاب            پوشـیـده بود پیکـرش از نیـزه و سنان

عشق تو خورده گره با جگر خیلی‌ها            بـارش رحمت تو خورده سر خیلی‌ها

حضرت شاه خراسان بخودش می‌بالد            فـرق دارد پـسـرش بـا پـسـر خـیلی‌ها

گـره کـار هـمـه بــاز شـده بـا دسـتـت            به تـو افـتـاده مـدیـنـه گـذر خـیـلـی‌هـا

تو جـوادی و همه گرد شما می‌گردند            با تو خالی شده است دور و بر خیلی‌ها

مدعـی‌های فـقـاهـت به حـسد افـتـادند            آمـدی ریـخـتـه شد بـال و پـر خیلی‌ها

کاظـمین تو به این گردن ما حق دارد            جـور شـد در حـرم تو سـفـر خـیلی‌ها

از درت عشق جدا شور جدا می‌گیرم            جـیره سال خـودم را ز شـما می‌گیرم

به نام تو بهـشـتی می‌کـنم حال جهـنّم را           خدا را شکر که آموختم من اسم اعظم را

بدون جلوه‌ات در کودکی، باور نمی‌کردند           تـکـلـم‌های در گـهـوارهٔ فرزند مـریم را

نٙوٙد ساله برای طفل نُه ساله تواضع کرد           تو خٙم کردی برای دست بوسی قامت خٙم را

یکی از قاتلانت علم تو در خردسالی بود           که رسوا کردی آخر با سؤالی ابن اکثم را

حسن ازحیث همسر با تو همدرد است اما او           چو زینب خواهری دارد که از دل می‌بٙرٙد غم را

اگر تشنه میان حـجـرهٔ دربـسـته افـتادی           به یاد جد خود با اشک بنشان آتش سٙم را

شما رفتید و صدها سال لازم شد که بنویسند           برای هـر جواب مسأله « الله أعـلـم» را

تو از ازل جـوادی و ما از ازل فـقـیر            یا ایـهـا الجـواد تـصـدّق عـلـی الـفـقـیر

حس کرده است ثروت عالم به دست اوست            وقتی گرفته است تو را در بغـل فـقیر

این گوشه چشم توست که اکسیر اعظم است            با یک نگـاه تو به غـنی شد بدل فـقیر

از حـداکـثر همه سـر بوده هـر زمـان            از تو رسـیـده است به حـداقـل، فـقـیر

از دیگـران اگر چه شـنـیده کرم، ولی            دیده همیشه لطف تو را در عمل فقیر

با دست پُر به خانۀ خود رفته هر زمان            با دست خـالی آمده در این محل فـقیر

( دارایی کـریم به مـنـزل نـمی‌رسـد (            دربـارۀ تو ساخـتـه ضرب المـثل فقیر

از آن زمـان که لطف تو را دید تا ابد            شد زندگیِّ تـلـخ به کـامش عـسل فقیر

تو هم شبـیه حسن یک کـریم مـمتازی            امـامـزاده جـوادی و دست و دلـبـازی

نـدیـده سفـرۀ بـاز مـضیـف خـانه یـتان            اسـیـر یا که یـتـیـم و گـدای نـاراضی

نه چشم‌های خـدا و نه چشم خـلق خدا            ندیـده روی کـسی را زمین بیانـدازی

کسی که نیست غلام شما سرافکنده است            کسی که گشته غلامت، کند سرافرازی

عـلـی اکـبـر سلـطـان طـوس ادرکـنی            برات کرب و بلا را تو جور میسازی

امـام ارض و سـما یا محـمّد بن علی            محـیط جـود و سخا یا محمّد بن علی

چراغ هشت سپهر و یم سه گوهر پاک            سـرور قـلب رضا یا محـمّد بن عـلی

گره گشایی و از چار سو گرفتاران            تو را زنـنـد صـدا یا محـمّد بن عـلی

به کاظمین و به صحن و رواق و تربت تو            سـلام خـلـق و خـدا یا محمّد بن علی

تو آن امام جوادی که بر در حرمت            شـهـنـشه است گـدا یا محـمّد بن علی

تو برتری که شود حقّ مدح و منقبتت            به نـظـم و نـثـر ادا یا محمّد بن علی

هزار بارم اگر سر ز تن بُـرند، دلـم            نگـردد از تو جـدا یا محـمّد بن عـلی

تو و کرامت و جود و عنایت و احسان            من و عـطای شـما یا محمّد بن عـلی

سزد که مدح تو را ثامن الحجج گوید            ز لـعـل روح فـزا یا محـمّد بن عـلی

تو کیستی که پدر گفت مادر و پدرم            تـو را شـونـد فـدا یا محـمّـد بن عـلی

تـمام خلـق هـلاک اند بـی هـدایت تو            تـویی چـراغ هُـدی یا محمّد بن علی

به پیـش نطـق تو شد لال زادۀ اکـثم            چو یافت قدر تو را یا محمّد بن علی

به یک سؤآل کنی سی هزار مسئله طرح            تو لعـل لـب بـگـشا یا محمّد بن علی

عجب نه، گر که شود درد صد هزار مسیح            بـه تـربـت تـو دوا یا محـمّد بن عـلی

خوش آن زمان که بگیرم به کاظمین زتو            بـرات کـرب و بـلا یا محمّد بن علی

خـدا گواست که در پـرتو محبّت تو            دلـم گـرفـت جـلا یا محـمّد بن عـلـی

گره گشایی تو در ائمّه مشهور است            هـمیشه در هـمه جا یا محمّد بن علی

به دست همسر خود بی‌گناه کشته شدی            چـنـین نـبـود روا یا محـمّـد بن عـلی

چو شمع سوختی و قطره قطره آب شدی            ز سـوز زهـر جـفـا یا محمّد بن علی

تو را به زهر ستم یار کُشت و آب نداد            یـکی نگـفـت چـرا یا محـمّد بن علی

شنیده‌ام که برای تو قاتل تو گریست            اگر چه کُشت تو را یا محمّد بن علی

هزار حـیف تنت دفـن شد غـریـبانه            بدون جـرم و خـطا یا محمّد بن علی

اگرچه با لب عطشان شدی شهید دگر            سـرت نگـشت جـدا یا محمّد بن علی

اگر چه لعل لبت تشنه بود چوب نخورد            میـان طـشت طـلا یا محـمّد بن عـلی

سزد که گریه کند میثم از مصیبت تو            هماره صبح و مـسا یا محمّد بن علی

خوشحال ازین غلامی و عرض ارادتم            هـمـراه با مـلائکه مشغـول خـدمـتم
این لطف فاطمه است که داده لیاقتم            عـبـد عـلـی و آل عـلـی تا قـیـامـتـم

من نوکر و محب و فدائی اهل بیت
بـیـچـاره‌ام بـدون گـدایـی اهـل بیـت
دارم به سر هوای جگر گوشۀ رضا            افـتـاده‌ام بـه پـای جگـر گوشۀ رضا
ممنونم از عطای جگر گوشۀ رضا            ای جان من فدای جگر گوشۀ رضا
عـمـریـست زیر دین جـواد الائمه‌ام
محـتـاج کـاظـمـیـن جـواد الائـمـه‌ام
ای نـایب امام رضا، حضرت جواد            یابن الرئوف! شاه وفا! حضرت جواد
پروردگار جود و عطا، حضرت جواد            دریاب روزگار مرا، حضرت جواد
آقـا به مـهـربـانـی تـو دارم اعـتـقـاد
هستی جواد و ابن جـواد و ابالجـواد
ای سـومین محـمد این خانه، السلام            ای سائل تو عـاقـل و دیـوانه السلام
ای صاحب کـرامت جـانـانـه السلام            عیسی مسیحِ حضرت ریحانه السلام
تو آمـدی و دشـمـن دین نا امـیـد شد
بـار دگـر امـام رضا رو سفـیـد شـد
با بـودنِ تو عـهـد وفـا سـر نـیـامـده            چیزی به حز کرم که به این در نیامده
وصفت به جز رضا ز کسی بر نیامده            مـولـود از تو با بـرکـت تر نـیـامـده
تتنـهـا امـام لایـق فـرزنــدی رضـا !
وصفت کجا و ذهن گنهکار من کجا
در کودکیت پیر زمین و زمان شدی            آقـا نـهـم سـتـارۀ این آسـمـان شـدی
امّـیـد آخـر هـمـه بـیـچـارگـان شدی            بـالاتـر از تـوقـع مـا مهـربـان شدی
آنانکه خاک بـوسی ابن الرضا کنند
باید که خاک را به نظـر کـیمیا کنند
ای عـادت هـمـیـشۀ تو ذره پروری            خوب و بدند بر سر کوی تو مشتری
دادی به یاد سائـل خود کیـمیـاگـری            حقا که یادگاری موسی بن جعـفری
هر کس که برد نام تو حاجت روا شده
درد نـگـفـتـه در حــرم تـو دوا شده
ای انـتـقـام کـوچـه هـمه آرزوی تو            دل بُرده از امام رضا خلق و خوی تو
باید گـرفت درس برائت ز کوی تو            ای غصه‌های فاطمه بغض گلوی تو
تو مـادری تر از همه‌ای بعد مجتبی
خیلی عذاب داده تو را داغ کوچه‌ها

امشب دلم لبریـز احساسی جدید است            آقا غلامت در دو عـالم روسفید است

ذکر قـنوتم « یا جـواد ٱلاجـودین» شد            دادی مرادم را اگر این دل مرید است

انداخـتـم حـرز تو را بر گـردن خـود            عشق تو در نزدیکیِ حبلُ ٱلورید است

نـقـش نگـیـنت بود " نِعـمَ ٱلـقـادرَ ٱللّه"            این افـتخـارِ سنگ زیـبای حدید است

دستان پُـر مهـرت مرا محـتـاج کـرده            با دست خالی رد کنی؟! از تو بعید است

ذریـّـهٔ دردانـــهٔ ســلــطـان طــوســی            گفتیم در وصفت: شهید إبن شهید است

بـاب ٱلجـواد مـشهـدم را دوسـت دارم            آنجا برای قـفـل حـاجـاتـم کـلـید است

مولای گندمگون؛ نقاب از چهره بردار            نه! برنداری! چشم بعضی ها پلید است

از عـلم بی‌حدّ تو مأمون غرق حیرت            در محضرت علّامه از خود ناامید است

جـانـم فـدای جـای جـای کـاظـمـیـنت            نـذر تو چندین آیـه قـرآن مجـید است

یاسین و ٱلرحمن و حمد و قـل هـوَٱللّه            می‌آیـم و هـنگامـهٔ وعـده وعـید است

إذن از تو میخواهـم، مدد از مادر تو            پـابـوسی‌ات وٱلله که عـید سعـید است

خادم فراوان داری اما چند سالی ست            ذکر لبم؛ ایکاش ما را می‌خرید؛ است

تفـسیـر حُسن عاقـبـت یعنی همین که            پـائـینِ پـایت مـرقـد شیـخ مفـیـد است

اى آن كه بر تمام خلایق تو رهبرى            بر ممكنات سیّد و سالار و سرورى

آن جا كه آفتاب رخت جلوه گر شود            خورشید، زهره می‌شود و ماه مشترى

شـاه نـهـم، امـام نـهـم، حـجّـت نـهـم            نـور نـهـم، ز نـور خـداونـدِ اكـبـرى

از كـثـرت لـطـافـت، جسم مجـرّدى            با یك جهان شرافت روح مصوّرى

هم جانشین هشت امامى به روزگار            هم از شرف، امام دهم را تو مظهرى

آمد تو را جواد لقب، ز انكه جود تو            از یاد بُرد حاتم و آن جود جعـفـرى

از آدم و خلیل، هم از یوسف و مسیح            وز خَلْق و خُلق، صورت و سیرت نكوتری

با آن‌ همه كـرامت و آيات و بـيّـنات            هـرگـز كـلـيـم با تو نـيـارد برابـری

چون كيميا، ولای تو٬ و مس٬ وجود ماست            آسان بود به خـلق جهان كيميا گری

ذاكر از اين مديحه بسی فخر می‌كند            بر حافظ و سنايی و سعدی و انوری